Άθικτοι, Περήφανοι Άνθρωποι....

Γενναιοδωρία είναι να δίνεις περισσότερα απ' όσα µπορείς... 

Περηφάνεια είναι να παίρνεις λιγότερα από αυτά που χρειάζεσαι...

 Είναι κάποιοι άνθρωποι που χαράζουν µια πορεία στη ζωή τους, επιµένοντας να ακολουθούν αξίες που µπορεί να µην εκτιµούνται πια.

 Κάποιοι µπορεί να τους βλέπουν «µικρούς», µα µέσα τους να ζηλεύουν τη δύναµή που αυτοί δείχνουν. 

Σαν έναν ∆ον Κιχώτη που τολµά να τα βάζει µε ανεµόµυλους ενώ αυτοί φοβούνται.

 Αλλοι, όµως, κρυφά τους θαυµάζουν και τους θυµούνται για πάντα, ως φάρους που τους ενέπνευσαν, που δεν άφησαν τις ανθρώπινες αξίες να χαθούν όταν υπήρχε τρικυµία... 

Έλεγε κάποτε ένας τέτοιος «άθικτος» άνθρωπος, μάρτυρας σε αυτοκινητιστικό ατύχηµα, ότι ενώ προσπαθούσε να απεγκλωβίσει τον κόσµο από τα άµορφα σίδερα, κοίταξε για µια στιγµή γύρω του και είδε αρκετούς να παρακολουθούν διστακτικά. 

Τον παραξένεψε γιατί απλώς κοιτούσαν.

Ισως να δίσταζαν, ίσως να «µάθαιναν» από το παράδειγµά του... 

Μακάρι να ήταν αυτό! 

Να «µάθαιναν»...

Ο ίδιος ντρεπόταν που φαινόταν «ήρωας», δεν ήθελε να «ξεχωρίζει». Μου είπε την φράση:

 «Ισως πρέπει να έχεις βιώσει τον ανθρώπινο πόνο, για να µπορείς να τον καταλάβεις και να θες να τον σταµατήσεις, όπου υπάρχει...»! 

Οι περήφανοι άνθρωποι, λοιπόν, είναι αυτοί που δεν ζητούν χάρες για να διακριθούν, δεν θυσιάζουν τον εαυτό τους για να πάρουν εύκολα µία θέση που θα τους δώσει αξία, αναγνώριση των ικανοτήτων τους...

 Αντίθετα, δίνουν οι ίδιοι αξία στη θέση που έχουν, όποια και να είναι αυτή, βοηθώντας τους γύρω τους... 

Οι τίτλοι, ξέρουν, δεν δίνουν αξία. Αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν «µέσα» στους ανθρώπους, τον πυρήνα τους, αυτός τους ενδιαφέρει.

Θέλουν ό,τι επιτυγχάνουν να οφείλεται στην αξία τους και µόνο και δεν τους ενδιαφέρει πόσο σπουδαίοι δείχνουν στους άλλους. Ξέρουν ότι µπορεί ποτέ να µην αναγνωριστεί το καλό που κάνουν, προσφέρουν για να βλέπουν το χαµόγελο στα πρόσωπα των άλλων, και συνήθως τους βρίσκεις µέσα στον «απλό» κόσµο... 

Ενας από αυτούς τους ανθρώπους δούλευε υπάλληλος µεταµεσονύχτια βάρδια σε ένα περίπτερο. 

Μία σοκολάτα να έτρωγε, θα άφηνε τα χρήµατα στο ταµείο.

 Οι γνώσεις του πολλές, γενικές όχι εξειδικευµένες, καλύτερες από σαράντα πτυχία. 

Πάντα µε το χαµόγελο, παρότι δεν προλάβαινε να δει το παιδί του...

 Κι ο κόσµος έκανε ουρά για να µιλήσει µαζί του όταν, νιώθοντας µοναξιά, έβγαινε να αγοράσει κάτι, ζητώντας ουσιαστικά, άνθρωπο για να µιλήσει.

 Κι εκείνος, αν και είχε κιβώτια να τακτοποιήσει, ντρεπόταν πάντα να τους διακόψει ενώ του µιλούσαν. 

Εχουν δοκιµαστεί καιρό στα δύσκολα αυτοί οι άνθρωποι, µπορεί µέσα στην οικογένειά τους, µπορεί πιο µετά στη ζωή... 

Μπορεί να στηρίχτηκαν κι αυτοί από κάποιον ∆ον Κιχώτη να παλέψουν, και µετά αυτός έγινε το πρότυπό τους στη ζωή. Γι' αυτό και ζητάνε πολύ λίγα για να περάσουν καλά στη ζωή, ανθρώπινα πράγµατα, όχι υλικά, µια ∆ουλτσινέα ίσως... 

Εχουν ισχυρή αυτοεκτίµηση γιατί δεν µετράνε τον εαυτό τους και τους άλλους µε το τι έχουν στην τσέπη, µα συγκρίνονται µε το χειρότερο, και νιώθουν πάντα πολύ πλούσιοι... 

Κι έτσι αντέχουν πολύ καιρό σε κακουχίες γιατί είναι ολιγαρκείς, κι έτσι, πάντα ελεύθεροι στη σκέψη. 

Είναι πάντα ελεύθεροι γιατί δεν ασχολούνται µε το τι θα µπορούσαν να κατέχουν. 

Αυτό τους δίνει ένα εντυπωσιακό πείσµα να παλεύουν για την αξιοπρέπεια, τη δική τους ή των άλλων.

Οι άθικτοι άνθρωποι, λοιπόν, είναι θεµατοφύλακες ιδεών και ιδανικών, ακόµη και όταν αυτά κατακτηθούν, και πολλοί τα ξεχάσουν γιατί τα νόµισαν δεδοµένα. 

Στους δύσκολους καιρούς θα είναι εκεί όταν χρειαστεί να τα ξαναθυµίσουν... και θα ξεκινήσουν πρώτοι για τους ανεµόµυλους...

 

Νικόλαος Βακόνδιος, Ψυχολόγος – πτυχιούχος ΑΠΘ

Πηγή: antikleidi.com