Η σπείρα

Είναι γνωστή λίγο πολύ σε όλους μας η μορφή μιας σπείρας ή ενός κοχλία...Οι κρύσταλλοι της ουρίας (σε συνδυασμό με υδρογονάνθρακες) με την απλή σπειροειδή μορφή καθώς και οι υγροί κρύσταλλοι αποτελούν δομές που σχηματικά προσομοιώνουν σ' αυτή. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν μπορούμε να βγάλουμε ένα ασφαλές συμπέρασμα (κατά βάση δηλ. Επιστημονικό) παρατηρώντας την πλαστικότητα αυτών των σχημάτων, ότι δηλαδή το θαύμα της δημιουργίας είχε την πηγή του στο ΈΣΧΑΤΟ. Αναρωτιέμαι επίσης πια μπορεί να είναι η σχέση της ζωής, μ' αυτές τις ανασπειρώσεις, τις τόσο γοητευτικές, τις τόσο λιτές και απαίρητες, αλλά και με τη φαινομενικά νεκρή ύλη!

Μήπως η μορφή αυτή- δηλαδή “η σπείρα”-συνδέει τον ανόργανο με τον ζωικό κόσμο σ' ένα σύνολο που έχει σαν βάση του την αρχή της αρμονίας; Δεν μπορώ να θυμηθώ που διάβασα τη θεωρία ότι η σπειροειδής δομή δεν είναι μόνο χαρακτηριστικό των ανόργανων υγρών κρυστάλλων και των αμινοξέων της ζωής, αλλά χαρακτηρίζει επίσης τόσο το έσχατο πεδίο του ατόμου (τροχιές) ή ακόμα και των σωματιδίων που το αποτελούν, όσο και το μέγιστο (βλέπε Γαλαξίες), ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΜΑΣ ΥΠΟΣΤΑΣΗ.

Είναι γνωστό από τη Φυσική ότι ένα πηνίο (σπείρα και αυτό) είναι σε θέση κινούμενο υπό ορισμένες προϋποθέσεις, να δημιουργήσει γύρω του και μέσα του ένα πεδίο, ένα χώρο δηλαδή όπου δρουν δυνάμεις με καθορισμένη ένταση, διεύθυνση και φορά.
Αν δεχθούμε ότι η δομή αυτή βρίσκεται άλλοτε “κρυμμένη” και “άλλοτε φανερή παντού -σε μια γενικευμένη θα έλεγα μορφή- φυσική της συνέπεια θα ήταν να δεχθούμε και ότι βρισκόμαστε ΑΔΙΑΚΟΠΑ κάτω από την επίδραση-ίσως και την απόλυτη κυριαρχία-των δυνάμεων του πεδίου του σπειροειδούς.

Όπως το ΧΡΩΜΑ, ο ΉΧΟΣ ή το ΑΡΩΜΑ είναι οι διαφορετικές όψεις της ίδιας και μοναδικής ουσίας, έτσι είναι σίγουρο ότι όλες οι δυνάμεις ελκτικές, ηλεκτρομαγνητικές ή πυρηνικές αποτελούν τις διαφορετικές όψεις του ίδιου και μοναδικού πεδίου. ΓΙΑ ΜΕΝΑ το ανοιχτό πρόβλημα της ενοποίησης των δυνάμεων πεδίου έχει ήδη βρει την λύση του ΔΙΑΙΣΘΗΤΙΚΑ! Ίσως να υπάρχουν ακόμα πολλές όψεις της μοναδικής ουσίας μη αισθητές, και άρα πολλές όψεις το μοναδικού πεδίου τις οποίες ακόμα η επιστήμη αδυνατεί να αντιληφθεί. Ποιός μπορεί να με διαβεβαιώσει ότι δεν υπάρχει πεδίο εξέλιξης βιολογικό, σεξουαλικό, ψυχικό, κοινωνικό κλπ; Ίσως και εμείς οι ίδιοι να αποτελούμε υλική επένδυση του πεδίου αυτού. Θυμάμαι στα μαθητικά μου χρόνια με πόσο κατάπληξη είδα τον δάσκαλό μου να ρίχνει ρινίσματα σιδήρου πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί με το μαγνήτη κρυμμένο από κάτω του, και εκείνα να παίρνουν ένα ειδικό σχήμα...Δυνάμεις κρυμμένες αλλά ΠΑΡΟΥΣΕΣ. Πιστεύουμε ότι εμείς κινούμε την ιστορία, μήπως όμως συμβαίνει το αντίθετο;

Μπορούμε από ένα μόριο ή από ένα άτομο να βγάλουμε ένα ηλεκτρόνιο και να το αντικαταστήσουμε με ένα άλλο χωρίς το άτομο ή το μόριο που σχηματίσθηκαν να ξεχωρίζουν από το αρχικό; Είναι γνωστό ότι μέσα μας αλλάζουν ΌΛΑ ΤΑ ΜΟΡΙΑ των οστών μας χωρίς εμείς ή οι άλλοι να καταλαβαίνουν τη ΑΛΛΑΓΗ. Πως συμβαίνει αυτό; Μπορούμε να ανταλλάξουμε πολυάριθμα άτομα ιωδίου ή άνθρακα μέσα στα μόρια που συνθέτουν έναν άνθρωπο, ΧΩΡΙΣ τίποτα να τροποποιηθεί στο πρόσωπό του; Σημαντικό μέρος των ιστών μας μπορεί να αντικατασταθεί από ισότιμους ιστούς παρμένους από άλλα άτομα. Φαίνεται πως είναι βέβαιο ότι θα μπορούσαν δυνητικά τα συστατικά μέρη να είχαν αντικατασταθεί μόριο προς μόριο, ή ακόμα καμιά φορά κύτταρο προς κύτταρο, ΧΩΡΙΣ να αλλοιωθεί ή μορφή του συνόλου του όντος.

Αυτό μοιάζει σαν η πρώτη ύλη (ουσία) να βρίσκει μια έτοιμη προϋπάρχουσα δομή και να την επενδύει.

Πιστεύω ότι στην παραπάνω σκέψη μου βρίσκεται και η απάντηση του ερωτήματος γιατί τα εμβρυϊκά κύτταρα ενώ φαινομενικά κατέχουν την ίδια δομή εξελίσσονται βαθμηδόν στους ποικίλους ιστούς και όργανα του συνόλου. Θα πρέπει όταν μια ΟΥΣΙΑ βρεθεί μέσα σ' ένα πεδίο ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ και έχει μέσα της τη δυνατότητα για ένα τέτοιο προσανατολισμό, να παίρνει τη διάταξη που μέχρι τότε ΔΕΝ ΕΙΧΕ, μα την είχε ήδη μια άλλη σχηματοποιημένη ουσία: αυτή που δημιουργήθηκε από το πεδίο (βλ. Επιταξία, κρυστάλλωση).

Μιλάμε δηλαδή για ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ! Μια που η νέα διάταξη εμφανίζεται βάση μιας προϋπάρχουσας δομής . Μήπως και ολόκληρη η δημιουργία είναι μια αναπαραγωγή πάνω σε αχνάρια υπάρχοντα, αλλά άγνωστα σε εμάς;

Μα θα μου αντιπροτείνει κάποιος ότι η εμφάνιση νέων δομών ή ειδών συντελείται πάνω σε νόρμες νέες, σε ταυτότητες που δεν είχαν ποτέ όμοιο προηγούμενό τους. Προσέξτε, όταν ξέρουμε την ατομικότητα του άνθρακα μπορούμε να προβλέψουμε ακριβώς όλες τις ενώσεις που είναι ικανός να πραγματοποιήσει, έστω και αν αυτές δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ εξ αιτίας των αντίξοων συνθηκών του περιβάλλοντος. Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι ο άνθρακας δεν έχει τη δυνατότητα του σχηματισμού των ενώσεων που προβλέψαμε.

Αυτό λοιπόν που θεωρούμε εμείς σαν δημιουργία-με τον σχηματισμό των ενώσεων του άνθρακα- είναι η αποκάλυψη των ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΩΝ του άνθρακα ή καλύτερα των δυνάμεων του πεδίου που περιέχεται μέσα στο χώρο του ασύμμετρου άνθρακα με τα τέσσερα “κλωνάρια του”.

Η Φύση δεν έχει δυο φύσεις, είναι ΜΙΑ. Διαφορετικές είναι μόνο οι όψεις ενός φαινομένου της ίδιας φύσης που η παρατήρηση μας αποκαλύπτει. Αλλά το θέμα μας ήταν η σπείρα έτσι δεν είναι;.