ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ LIBERATION

Το συγκλονιστικό άρθρο για την Ελλάδα της γαλλικής εφημερίδας Liberation

"Όχι, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, αν και δραματικό, δεν είναι μια καταστροφή. Είναι επίσης μια ευκαιρία. Γιατί η δύναμη του χρήματος έχει, για πρώτη φορά, υπερβεί με ένταση το ρυθμό της μέχρι τότε σταδιακής, σχολαστικής και προσεκτικά οργανωμένης καταστροφής του δημόσιου συμφέροντος και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και σε μια χώρα τόσο διάσημη για τη φιλοσοφία της ζωής, στον αντίποδα του αγγλοσαξονικού μοντέλου, και διάσημη για την ακούραστη αντίσταση που έχει φέρει στις πολλαπλές μορφές καταπίεσης που προσπάθησαν να τη χαλιναγωγήσουν.

Ο Έλληνας δεν χορεύει και δε θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι, ούτε θα σκύψει δουλικά, ανεξάρτητα από τα καθεστώτα που θέλουν να του επιβάλλουν. Χορεύει με τα χέρια του, σαν να θέλει να πετάξει προς τα αστέρια. Γράφει στους τοίχους αυτό που θα του άρεσε να διαβάσει κάπου αλλού. Καίει μια τράπεζα όταν δεν του αφήνουν πλέον την πολυτέλεια να ψήσει στην παραδοσιακή του ψησταριά. Ο Έλληνας είναι τόσο ζωντανός, όσο η ιδεολογία της απειλής θανάσιμη. Και ο Έλληνας αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου, στο τέλος πάντα σηκώνεται.

Ναι, η Ευρώπη της οικονομίας ήθελε να δημιουργήσει ένα παράδειγμα. Αλλά μες τον εκνευρισμό της να χτυπήσει τη χώρα που φαινόταν η πιο αδύναμη στη ευρωζώνη, μέσα στην υπερβολική της βία, η μάσκα της έπεσε. Είναι τώρα περισσότερο από ποτέ, η ώρα να καταδείξουμε το αληθινό της πρόσωπο: αυτό του ολοκληρωτισμού. Γιατί πρόκειται πραγματικά περί αυτού. Και υπάρχει μόνο μία απάντηση στον ολοκληρωτισμό: ο αγώνας, επίμονος και ανυποχώρητος, μέχρι τη μάχη, αν χρειαστεί, καθώς διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη.

Έχουμε έναν κόσμο, μια ζωή, και αξίες να υπερασπιστούμε. Παντού στους δρόμους, είναι τα αδέλφια μας, οι αδελφές μας, τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι οποίοι έχουν πληγεί μπροστά στα μάτια μας, ακόμα και αν είναι μακριά. Πεινάμε, κρυώνουμε και πονάμε μαζί τους. Όλα τα χτυπήματα που δέχονται μας τραυματίζουν εξίσου. Κάθε παιδί στην Ελλάδα που λιποθυμά στο σχολείο του, μας καλεί στην αγανάκτηση και στην εξέγερση.

Για τους Έλληνες, είναι καιρός να πούνε όχι, και, για όλους εμάς, ήρθε ο καιρός να τους υποστηρίξουμε. Επειδή ο ελληνικός λαός σήμερα ηγείται της μάχης κατά του οικονομικού ολοκληρωτισμού, που καταστρέφει παντού τη δημόσια περιουσία, απειλεί την καθημερινή επιβίωση, διαδίδει την απόγνωση, το φόβο και την αποχαύνωση μέσα από έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων.

Πέρα από έναν συναισθηματικό θυμό που εκτονώνεται με την καταστροφή των συμβόλων της καταπίεσης, αναπτύσσει έναν διαυγή θυμό, των αγωνιστών που αρνούνται να στερηθούν την ίδια τους τη ζωή προς όφελος της τραπεζικής μαφίας και της λογικής της, αυτής του "τρελού χρήματος".

Με τις συνελεύσεις της άμεσης δημοκρατίας, το κίνημα της πολιτικής ανυπακοής, το κίνημα "Δεν πληρώνω" και τις πρώτες εμπειρίες της αυτοδιαχείρισης, μια νέα Ελλάδα αναδύεται αυτή τη στιγμή, που απορρίπτει την τυραννία της αγοράς για λογαριασμό των ανθρώπων.

Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό θα πάρει για τους ανθρώπους να ελευθερωθούν από την εθελοντική δουλεία τους, αλλά είναι βέβαιο ότι, αντιμετωπίζοντας τη γελοιότητα της πελατειακής πολιτικής, των διεφθαρμένων δημοκρατιών, τον τραγελαφικό κυνισμό του κράτους των banksters (τραπεζική μαφία), θα έχουμε μόνο την επιλογή -ενάντια σε κάθε εκβιασμό- να διαχειριστούμε τις υποθέσεις μας εμείς οι ίδιοι.

Η Ελλάδα είναι το παρελθόν μας.
Είναι επίσης το μέλλον μας. 
Ανακαλύψτε την ξανά μαζί της! 
Το 2012 ας γίνουμε όλοι Έλληνες!"

H Ελλάδα και οι Έλληνες υποφέρουν σιωπηλά

Εξαιρετικό άρθρο J.M. Lamarque για τους Έλληνες: "Το να υποφέρεις δεν σημαίνει ότι πεθαίνεις"!

H Ελλάδα και οι Έλληνες υποφέρουν σιωπηλά. Εδώ και τέσσερα χρόνια, η Ελλάδα είναι δακτυλοδεικτούμενη, οι Έλληνες προσβάλλονται, και η χώρα προβάλλεται σαν να είναι η μαύρη τρύπα της Ευρώπης. Ίσως αυτό να συμβαίνει επειδή η Ελλάδα είναι μια μεσογειακή χώρα.

Αν η Ελλάδα βρισκόταν βόρεια της Γερμανίας, μεταξύ της Σουηδίας και της Φινλανδίας, θα της βρίσκαμε σίγουρα κάποια δικαιολογία. Εαν επρόκειτο για μια προτεσταντική χώρα όπου ο ήλιος λάμπει μόνο για λίγες ώρες το χρόνο, ενώ οι άνθρωποι συνθλίβονται από το κρύο της νύχτας για μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε θα εφευρίσκαμε για την Ελλάδα, κάποια σοβαρή δικαιολογία και θα αναζητούσαμε έναν άλλο ένοχο.

Όταν η Ισλανδία αρνείται να πληρώσει το χρέος της, δεν λέμε τίποτα. Δεν την κατηγορούμε ούτε την υποστηρίζουμε. Η απόλυτη σιωπή. Μάλιστα το να διαμαρτύρεται κανείς στο προαναφερθέν πλαίσιο είναι υγιές, επειδή είναι 'αγνό' και δεν κάνει θόρυβο. Και βέβαια μια τέτοια διαμαρτυρία είναι αποδεκτή από όλους, γιατί προτιμάμε υποκριτικά την αισθητική μιας εικόνας όπου διαμαρτύρονται συναθροιζώμενοι ξανθοί και "άσπιλοι" άνθρωποι που όταν μιλάνε μένουν ανέκφραστοι κρατώντας ακίνητα τα χέρια τους, μη κουνώντας ούτε καν το κεφάλι τους.

Και εν συνεχεία οι διαμαρτυρόμενοι πηγαίνουν στη σάουνα. Ο Έλληνας αντίθετα θα πάει στο Χαμάμ. Γιατί οι Έλληνες είχαν καταληφθεί από τους Τούρκους πριν πολλά χρόνια. Και σήμερα που η Τουρκία προσπαθεί να εισέλθει στην Ευρώπη, αυτή της κρατάει μεν την πόρτα ανοιχτή ωστόσο την τελευταία στιγμή χρησιμοποιείται η έννοια της 'ασφάλειας' για να κλείσει διπλωματικά η Ευρωπαϊκή της προοπτική.

Έτσι λοιπόν το να έχεις κατακτηθεί από τους Τούρκους και το να είσαι μεσογειακή και ορθόδοξη χώρα είναι αρνητικό στα μάτια των Βορειοευρωπαίων. Όχι, πραγματικά δεν μπορεί να εμπιστεύεται η Ευρώπη 'τέτοιους ανθρώπους'. Η Ελλάδα είναι σαν την Ισπανία. Οι Ισπανοί είχαν καταληφθεί από τους Μαυριτανούς, ως εκ τούτου, ο Ισπανός έχει κάτι το αραβικό στο αίμα του, και για να το καταλάβεις αυτό αρκεί απλά να κοιτάξεις την Αλάμπρα. Όσον αφορά την Ιταλία, θα μπορούσαμε να την εμπιστευτούμε, παρ' ότι είναι κι αυτή χώρα της Μεσογείου, όμως κι αυτοί έχουν τη μαφία, την nangretta, την Καμόρα, και το Βατικανό. Εν ολίγοις, αυτό είναι αρκετό για να έχεις επιχειρήματα ώστε να αποφασίσεις να μην τους εμπιστευτείς ούτε τους Ιταλούς. Τέλος, υπάρχει και η Πορτογαλία. Πενήντα χρόνια φασιστικής δικτατορίας, στοιχειώνουν το παρελθόν της.

Η Πορτογαλία είναι, λοιπόν, φασιστική χώρα, όπως η Ισπανία του Φράνκο και η Ελλάδα των συνταγματαρχών. Όχι δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε τις μεσογειακές χώρες. Δεν μιλάμε καθόλου βέβαια για τη ναζιστική Γερμανία και τη Φινλανδία, και όποια άλλη χώρα συνεργάστηκε με τους Ναζί. Όχι, εκεί ξεχνάμε το παρελθόν, γιατί αυτές είναι οι περιβόητες χώρες του Βορρά και μπορούμε να τις εμπιστευθούμε έτσι κι αλλιώς. Ας μην ξεχνάμε βέβαια ότι και η Γαλλία και το Βέλγιο αλλά και η Ουγγαρία συνεργάστηκαν επίσης κατά κάποιο τρόπο με τους ναζί. Κι τελικά αυτός ο μηδενιστικός συλλογισμός καταλήγει ότι το Ηνωμένο Βασίλειο είναι η μόνη αληθινή ευρωπαϊκή δημοκρατία.

Πόσο καιρό όμως θα διαρκέσει αυτή η ανοησία; Πόσο καιρό θα αντέξoυμε να θεωρούνται οι Έλληνες ανόητοι, και κλέφτες; Το ότι η ελληνική πολιτική σκηνή δεν υλοποίησε ποτέ την ιδέα του εκσυγχρονισμού του ελληνικού κράτους, είναι ένα γεγονός. Ίσως ο μοναδικός Έλληνας πολιτικός που είχε την επιθυμία να αναπτύξει τη χώρα του πολιτικά να είναι ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που έχει σημαδέψει την ιστορία της Ελλάδας.

Αλλά, όταν ο Ρομάνο Πρόντι, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, πρότεινε το δημόσιο εθνικό λογιστικό έλεγχο των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2003, η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιταλία είχαν αρνηθεί.
Αρνήθηκαν, γνωρίζοντας ότι τα στοιχεία της Ελλάδας ήταν πειραγμένα. Ήξεραν ότι ο Ελληνικός λαός δεν ήξερε τίποτα. Εξάλλου ζήτησε ποτέ κανείς την πολιτική αναδιάρθρωση του Ελληνικού κράτους; Όχι, κανείς στην Ευρώπη δεν το ζήτησε ποτέ. Δεδομένου ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζονταν ως ένας τουριστικός προορισμός, και μια χώρα παραγωγής ελαιόλαδου, όλα θεωρούνταν ότι λειτουργούν μια χαρά. Οι Έλληνες παρέμεναν όλο αυτό τον καιρό Ευρωπαίοι δεύτερης κατηγορίας που συνεισφέρουν στο να ολοκληρώνεται το μεγάλο φαγοπότι.

Μιλώντας για την ιστορία της Ελλάδας και την αρχαιότητα ειναι αλήθεια ότι όλοι αποδεχόμαστε ότι ο Πυθαγόρας, ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Ηρόδοτος και πολλοί άλλοι, έζησαν στην Ελλάδα, αλλά στο μακρινό παρελθόν. Και σήμερα όλοι εμείς κατηγορούμε τους Έλληνες και αναρωτιόμαστε αν κατασκεύασαν ποτέ αεροσκάφη, πυρηνικά εργοστάσια, αυτοκίνητα; Υπήρχε όλο αυτό τον καιρό ένα προϊόν "made in Greece", εκτός από τη φέτα; Όχι, γιατί η Ελλάδα παραμένει όλα αυτά τα χρόνια η χώρα των φτωχών αγροτών και των μικροαστών που μιλούνε δυνατά, και περπατάνε με κομπολόγια στο χέρι, τρώνε περισσότερο λαχανικά παρά κρέας ενώ τα γλυκά τους δίνουν στο στόμα την αίσθηση ενός μελένιου φιλιού.

Και αν η Ελλάδα τελικά χρεωκοπήσει, εάν αποχωρήσει από την ευρωζώνη ή την Ευρωπαϊκή Ένωση τι θα υποστηρίζει η Ευρώπη σε δέκα χρόνια για αυτήν; ... "Εμείς δεν ξέραμε τίποτα!'' ... "Είμαστε υπεύθυνοι αλλά δεν είμαστε ένοχοι! ... " κτλ. Η ευθύνη θα επιστρέψει στους Έλληνες, για άλλη μια φορά.

Τα έχω βαρεθεί πια όλα αυτά τα στερεότυπα! Δεν μπορώ να ανέχομαι πλέον το γεγονός ότι το να ανήκεις σε ένα μεσογειακό λαό έχει καταντήσει συνώνυμο μιας ιδιότυπης σύγχρονη ψυχολογικής δουλείας. Δυστυχώς οι Έλληνες προς το παρόν είναι σιωπηλοί και δεν αντιδρούν έντονα. Αυτό είναι το λάθος. Ξέρω ότι είναι εύκολο να το γράφει αυτό κάποιος που ζει στο Παρίσι. Αλλά εγώ το γράφω γιατί θέλω μέσα από τα λόγια μου να εμφυσήσω την εμπιστοσύνη σε όλους τους Έλληνες, και να τους πω ότι πρέπει να εμπιστευτούν τη νεολαία του τόπου και να της παραδώσουν τα κλειδιά της εξουσίας για έναν εκσυγχρονισμό της χώρας που συνάμα θα σέβεται την κληρονομιά και τη διαφορετικότητά της.

Όλα είναι δυνατά γιατί η αληθινή ζωή δεν έχει τιμή. Και ακόμα πιο ευτελής είναι η τιμή του ελληνικού χρέους που έτσι κι αλλιώς οι Έλληνες δεν έχουν τη δυνατότητα να αποπληρώσουν. Από τη μια η Γερμανία ρυθμίζει το επιτόκιο του δανεισμού της για εξυπηρέτηση του εθνικού της χρέους στο 2% και από την άλλη επιβάλλει στην Ελλάδα ένα θεόρατο επιτόκιο ύψους 30%.

Τέρμα τα ψέματα! Το γράφω λοιπόν και το φωνάζω δημόσια, οι Έλληνες δεν είναι υπεύθυνοι για τίποτα. Οι Έλληνες είναι ίσοι με κάθε άλλο λαό στον πλανήτη κι έχουν το δικαίωμα να ζήσουν στη χώρα τους, στη γη τους, σύμφωνα με τα έθιμα και τις παραδόσεις τους. Εμείς οι υπόλοιποι οφείλουμε απλώς να τους βοηθήσουμε στην οικοδόμηση ενός σύγχρονου κράτους που θα διαχειρίζεται την Ελλάδα ως μια πραγματική δημοκρατία, στις βάσεις μιας πραγματικής ισότιμης κοινωνικής πολιτικής και ενός παραγωγικού ενθουσιασμού που θα δημιουργήσει ανάπτυξη προς όφελος της ίδιας της χώρας.

Εξάλλου το να καταστρέψουμε την Ελλάδα θα έχει πολύ άσχημο αντίκτυπο και στο μέλλον της Ευρώπης. Είμαι Γάλλος αλλά νιώθω Έλληνας στην ψυχή, και υποστηρίζω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ την Ελλάδα. Ολόκληρη την Ελλάδα.

Jose Manuel Lamarque
http://helpthegreekpeople.blogspot.com/

[Άρθρο του γνωστού Γάλλου δημοσιογράφου - Αναδημοσίευση από tvxs.gr]

Μάριο ντε Αντράντε - Ο Πολύτιμος Χρόνος των Ωρίμων

Ο Πολύτιμος Χρόνος των Ωρίμων

Ένα ποίημα του Μάριοντε Αντράντε 

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα,ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά,

νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί,

γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.

Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο...

μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.

Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...

Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.

Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.

Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.

Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με

τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»

Στην "Αγάπη" ο Χρυσός Φοίνικας

Στην "Αγάπη" ο Χρυσός Φοίνικας

27/5/2012 9:01:06 μμ

 

Συμβατικές και συμβατές με τα γούστα του Προέδρου του φετινού Φεστιβάλ Καννών, Νάνι Μορέτι, οι επιλογές των βραβείων, στα οποία θριάμβευσε ο Μίκαελ Χάνεκε κερδίζοντας τον δεύτερο Χρυσό Φοίνικα της καριέρας του για την συγκλονιστική ταινία "Αγάπη" ("Amour").

H ταινία υπήρξε από τις λίγες φέτος που απέσπασε τη συνολική αποδοχή των απανταχού κριτικών και φαινόταν από νωρίς πως σίγουρα θα κέρδιζε κάποιο από τα σημαντικά βραβεία. Το γεγονός ότι ο Μορέτι άφησε πίσω την παλιά προσωπική του "κόντρα" με τον Χάνεκε δείχνει αφενός τον αντίκτυπο της ταινίας και αφετέρου την έλλειψη άλλων καθολικά ισχυρών υποψηφίων.

Στα υπόλοιπα βραβεία, η γενική εντύπωση είναι αυτή της... βαρεμάρας, αφού (εκτός από τον Χάνεκε) βραβεία δόθηκαν στους επίσης πολλάκις βραβευμένους Κεν Λόουτς (για το ξεκαρδιστικό αλλά λίγο "Angel's Share") αλλά και στον Κάρλος Ρεϊγάδας (για το εξωφρενικά εσωστρεφές "Post Tenebras Lux").

H βράβευση του τελευταίου μοιάζει σχεδόν αστεία, αφού αντιμετώπισε σύσωμη την οργή της κριτικής για την ερμητικά κλειστή παραβολή του, που εκτυλίσσεται σε απομωνομένη περιοχή του Μεξικού και αντλεί έμπνευση από την προσωπική ζωή του σκηνοθέτη. Το γεμάτο όμορφα και μακρόσυρτα πλάνα σινεμά του Ρεϊγάδας αυτή τη φορά δεν έκανε το θαύμα του, αφού αρνήθηκε πεισματικά να ρίξει το πολυπόθητο φως του τίτλου σε μία από τις πιο βαρετές και ναρκισσιστικές ταινίες που έχουν βραβευτεί ποτέ στις Κάννες.

Οι υπόλοιπες εκπλήξεις της βραδιάς ήταν η βράβευση του (συντοπίτη του Μορέτι) Ματέο Γκαρόνε για την σάτιρά του "Reality", που πέρασε και δεν ακούμπησε κοινό και κριτικούς, αλλά και οι βραβεύσεις των δύο Ρουμάνων πρωταγωνιστριών του "Dupa Dealuri", του Μουνγκίου, οι οποίες διαγωνίστηκαν με τις συγκλονιστικές Εμανουέλ Ριβάς ("Amour") και Μαριόν Κοτιγιάρ ("Rust and Bone").

Στις πιο δίκαιες βραβεύσεις της βραδιάς, πέρα από την safe αλλά εξαιρετική "Αγάπη", βρίσκουμε τη Χρυσή Κάμερα για την ταινία "Beasts of the Southern Wild" του Μπεν Τσάιτλιν, αλλά και την Καλύτερη Ανδρική Ερμηνεία του Μαντς Μίκελσεν από το "Κυνήγι" του Βίντερμπεργκ, που έμεινε αδίκως έξω από άλλα βραβεία.

Την ίδια τύχη είχαν και ο συνταρακτικός Ντενίς Λαβάντ από το εξαιρετικά παρακινδυνευμένο και μεγαλειωδώς σουρεαλιστικό (όπως αποδεικνύεται για τα δεδομένα της επιτροπής) "Holy Motors" του Καράξ αλλά και ο Ζακ Οντιάρ και οι πρωταγωνιστές του, που έδωσαν μεγαλειώδεις ερμηνείες στο "Σκουριά και Κόκαλα".

Ο Χάνεκε, αυτός ο μεγάλος σκηνοθέτης, μπαίνει λοιπόν άξια στο κλαμπ των δις βραβευμένων με Φοίνικα δημιουργούς (πλάι στους Νταρντέν), αλλά αυτό δεν αφαιρεί από την απορία για τα υπόλοιπα βραβεία.

Ελπίζουμε η επόμενη επιτροπή να βρει του χρόνου μέσα της λίγη περισσότερη από την τρέλα και το πάθος που βαδίζουν πλάι πλάι με το σινεμά.

Φαίδρα Βόκαλη

Αναλυτικά οι νικητές της βραδιάς:

Χρυσός Φοίνικας: "Amour" του Μίχαελ Χάνεκε

Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής: "Reality" του Ματέο Γκαρόνε

Βραβείο της Επιτροπής: "The Angel's Share" του Κεν Λόουτς

Βραβείο Σκηνοθεσίας: Κάρλος Ρεϊγάδας για το "Post Tenebras Lux"

Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας: Κοσμίνα Στράταν και Κριστίνα Φλουτούρ για το "Beyond the Hills"

Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας: Μαντς Μίκελσεν για το "The Hunt"

Καλύτερου Σεναρίου: "Beyond the Hills" του Κριστιάν Μουνγκίου

Καλύτερη Μικρού Μήκους Ταινία: "Silent" του Λ. Ρεζάν Γιεσιλμπάς

Χρυσή Κάμερα (για Πρωτοεμφανιζόμενο Σκηνοθέτη): Μπεν Τσάιτλιν για το "Beasts of the Southern Wild"

Δείτε τους υπόλοιπους βραβευμένους του φεστιβάλ, από τα παράλληλα τμήματα Ένα Κάποιο Βλέμμα, Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών και Εβδομάδα Κριτικής.

Δύο στα δύο για τον Μίχαελ Χάνεκε, που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα και με την προηγούμενη ταινία του, "Η Λευκή Κορδέλα"

Ο Μίχαελ Χάνεκε φιλά τη σύζυγό του, δευτερόλεπτα αφότου ο Νάνι Μορέτι ανακοίνωσε ότι η "Αγάπη" είναι η μεγάλη νικήτρια της βραδιάς

Η Όντρεϊ Τοτού παραδίδει τον Χρυσό Φοίνικα στον Χάνεκε - δίπλα του η πρωταγωνίστριά του, Εμανουέλ Ριβά

Ο Αμερικανός Μπεν Τσάιτλιν κέρδισε τη Χρυσή Κάμερα για το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, "Beasts of the Southern Wild"

Οι πρωταγωνίστριες του "Beyond the Hills" του Κριστιάν Μουνγκίου, Κριστίνα Φλουτούρ και Κοσμίνα Στράταν, μοιράστηκαν το βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας

Ο Ματέο Γκαρόνε τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, την δεύτερη σημαντικότερη διάκριση της βραδιάς

Ο Μαντς Μίκελσεν ποζάρει με το βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας που κέρδισε για το "The Hunt" και ποζάρει με την Γκονγκ Λι

Ο Κριστιάν Μουνγκίου φιλά το χέρι της Ναστάζια Κίνσκι αφότου εκείνη τού έχει απονείμει το βραβείο Σεναρίου

Ο Κάρλος Ρεϊγάδας επί σκηνής για να παραλάβει το βραβείο Σκηνοθεσίας

Ο Κεν Λόουτς απέσπασε το Βραβείο της Επιτροπής για το "The Angel's Share"

Ο Τούρκος Λ.Ρεζάν Γιεσιλμπάς ήταν ο πρώτος νικητής της βραδιάς για την μικρού μήκους ταινία του, "Silent"

Η οικοδέσποινα της τελετής λήξης, Μπερενίς Μπεζό

Η κριτική επιτροπή παρακολούθησε από σκηνής την βραδιά, με τον Νάνι Μορέτι να ανακοινώνει προσωπικά τους νικητές

από τό http://www.e-go.gr/cinemag/cannes2012.asp?catid=27347&subid=2&pubid=129051537

Πικάσο, ελληνική αρχαιότητα και πέντε πόρνες

Πικάσο, ελληνική αρχαιότητα και πέντε πόρνες

Πιστεύω πως ο πίνακας που δείχνει το εκπληκτικό ταλέντο του Πικάσο, είναι οι Δεσποινίδες της Αβινιόν. Οι περισσότερες αναλύσεις μιλούν για τη σειρά που φαίνεται να ζωγράφισε ο Πικάσο τα πέντε πρόσωπα: από την πιο συμβατική (τρίτη από αριστερά) στην πιο κυβιστική (κάτω δεξιά). Η τελευταία, μοιάζει πλέον με αφρικανική μάσκα. Είναι σαν να βλέπουμε δηλαδή, καρέ-καρέ τη γέννηση του κυβισμού σε έναν και μόνο πίνακα.


Κι αυτή η εξέλιξη από μόνη της (τρίτη-δεύτερη-πρώτη από αριστερά, πάνω-κάτω δεξιά) θα έφτανε να καταδείξει τη μεγαλοφυία του Πικάσο. Για χρόνια όμως, κανείς δεν αναρωτήθηκε γιατί να είναι πέντε οι γυναίκες ή τι ρόλο παίζει το μικρό τραπέζι μπροστά από τη σύνθεση. Είναι απλώς η εκδοχή του κυβισμού στη νεκρή φύση (εξέλιξη από τον Σεζάν;) Και γιατί να έχει σταφύλια;

Ο Ingo F Walther (ed.) στο βιβλίο Picasso, εμπλέκει στην ιστορία τον Έλληνα Ζεύξη, που θεωρούνταν ο μεγαλύτερος ζωγράφος του αρχαίου κόσμου και πατέρας της πιστής, ‘φωτογραφικής’ ζωγραφικής. Και φυσικά, ήταν η αρχαία ελληνική τέχνη που έθεσε τις αρχές, τις φόρμες και τα πρότυπα στη μετέπειτα ευρωπαϊκή τέχνη. Ήταν και τα πρότυπα από τα οποία ήθελε να ξεφύγει ο Πικάσο.

Σύμφωνα λοιπόν με το μύθο που ο Walther σχετίζει με τις Δεσποινίδες της Αβινιόν, όταν ο Ζεύξις αντιμετώπισε την πρόκληση να ζωγραφίσει την Ωραία Ελένη, πήρε σαν μοντέλα τις πέντε ομορφότερες γυναίκες του Κρότωνα (αχαϊκή αποικία). Συνδύασε τα χαρακτηριστικά τους, ώστε να αγγίξει την τελειότητα μιας ομορφιάς που δεν υπήρχε στη φύση.



Ο δεύτερος σχετικός μύθος, μιλά για την απαράμιλλη τεχνική του Ζεύξη: στο έργο του ‘Παιδί με Σταφύλια’, ζωγράφισε τα σταφύλια τόσο παραστατικά, που τα πουλιά από τον ουρανό κατέβαιναν και τσιμπούσαν τον έργο του.

Πέντε γυναίκες και ένα τραπέζι σταφύλια, όλα παρόντα σε μύθους για τον πατέρα της κλασσικής ζωγραφικής και στις ανατρεπτικές Δεσποινίδες της Αβινιόν. Ο Πικάσο φαίνεται να κάνει συζήτηση με τον αρχαίο κόσμο, να στήνει ένα υπόγειο παιχνίδι με τον υψηλότερο τεχνίτη της κλασικής φόρμας, από την οποία ζητούσε να αποδεσμευτεί.

Ο Πικάσο δεν πούλησε τον πίνακά του, παρά τον κράτησε χρόνια στο ατελιέ του και τον αποκάλεσε ‘εξορκισμό’. Και όταν έγινε γνωστός, ποτέ δεν μίλησε για τους υπόγειους συμβολισμούς του. Άκουγε τις διάφορες αναλύσεις, σιωπώντας για το πανέξυπνο παιχνίδι του. Και αυτό με φέρνει στη μοναξιά του καλλιτέχνη.

Στη δική μου περίπτωση, το κυνήγι της κριτικής δεν έριξε ούτε ένα ορτύκι είχε πει ο Οδ. Ελύτης (που παρεμπιπτόντως, πέρασε αρκετό καιρό με τον Πικάσο).

Αν φτύσω, θα πάρουν το σάλιο μου και θα το εκθέσουν σαν τέχνη έλεγε απαξιωτικά για τους κριτικούς ο Πικάσο την εποχή της παντοδυναμίας του.

Πως να νιώθει ο καλλιτέχνης που ακούει να παρεξηγούν ή να υποτιμούν το έργο του, πόση αυτοπειθαρχεία χρειάζεται για να παραμείνει σιωπηλός! Δύο ακόμα σημαδιακές φράσεις του Πικάσο, από τα οπισθόφυλλα των δύο τόμων του Walther: ‘Δεν ψάχνω, βρίσκω’ και ‘εάν κάτι υπάρχει για να κλαπεί, το κλέβω’.

Ακόμα και μύθους, θα συμπληρώναμε.

Προσωπικά, θα εστίαζα όμως και στο θέμα των πορνών. Γιατί πόρνες; Τα κλασικά θέματα που παίζει ο Πικάσο, εμπεριέχουν σαφώς κι έννοιες όπως ‘αρετή’, ‘ευγένεια’, ‘καθωσπρεπισμός’. Ιδίως στην εποχή του, ιδίως στο καλλιτεχνικό κατεστημένο της Γαλλίας στις αρχές του 20ου αιώνα. Οι ιμπρεσιονιστές έκαναν το άσχημο ή το προκλητικό όμορφο, αλλά μέχρις ενός σημείου (Olympia και Le Dejeuner sur l’ Herbe του Manet, The Tub, του Degas). Όταν τους φέρνουμε όμως στο μυαλό μας, σκεφτόμαστε κυρίως μαγευτικά απογεύματα στις όχθες του Σηκουάνα και όμορφα ηλιοβασιλέματα.

Να είναι τυχαίο που ο Πικάσο εμφανίζει στον πίνακα-εξορκισμό του πόρνες, και μάλιστα της χειρότερης βαθμίδας: πόρνες της Αβινιόν! Μου φαίνεται πιο πιθανό να προεκτείνει με αυτόν τον τρόπο το σπάσιμο των δεσμών και σε κοινωνικό, ηθικό επίπεδο. Από το πρότυπο της Ωραίας Ελένης και τα λαχταριστά σταφύλια που ξεγελούν τα πουλιά του ουρανού, σε πέντε πόρνες. Απόδειξη, το ότι όσο προχωράει σε πιο πρωτοπωριακές και κυβιστικές μορφές, τόσο πιο ανήθικες τις απεικονίζει. Η τελευταία γυναίκα που ζωγράφισε, (η κάτω δεξιά όπως είπαμε) έχει την πιο χυδαία πόζα. Τόσο που στη χειρότερη περίπτωση, φαίνεται να κάνει τη σωματική της ανάγκη.



Η πιο ‘βρώμικη’ και μακριά από τα κλασικά πρότυπα στάση.

Συνδέοντας τα αισθητικά πρότυπα με την ηθική (είναι δυνατον αυτά τα δύο να είναι ασύνδετα;) ο Πικάσο δεν άφησε τίποτα όρθιο...

Να το πάμε όμως και λίγο παραπέρα: πιθανόν ο Πικάσο να κάνει μια κοινωνική δήλωση συνεπή με τη νέα τέχνη που εισάγει. Να παραλληλίζει, αν θέλετε, τον κυβισμό σαν τεχνοτροπία στη ζωγραφική με την ηθική και τη σκέψη γενικότερα. Είναι γνωστό πως στην κυβιστική τεχνική, το αντικείμενο φαίνεται συγχρόνως από διαφορετικές γωνίες, άρα δεν υπάρχει ‘σωστή’ και ‘λάθος’ οπτική. Με βάση την ίδια φιλοσοφία, θα λέγαμε ότι δεν υπάρχει ‘σωστή’ και ‘λάθος’ ηθική ή κοινωνική οπτική ενός θέματος. Η καθιερωμένη αστική και μικροαστική φιλοσοφία ξεχωρίζει ασφαλώς τους ηθικούς από τους ανήθικους. Σήμερα ξέρουμε όμως πως υπάρχουν κι άλλες οπτικές - ιδίως για εκείνη τη περίοδο. Ποιοί εξωθούσαν τις ΄παραστρατημένες' γυναίκες στην πορνεία μην αφήνοντας περιθώρια επανένταξής τους σε ό,τι άφησαν; Ποιοί ήταν κάθε βράδυ οι πελάτες τους; Κάτω από το φως ‘πολλαπλών ηθικών’ (εφαρμογή του κυβισμού στην κοινωνική ηθική) το τολμηρό παιχνίδι με τον Ζεύξη αποκτά διαφορετικό νόημα. Δεν είναι πλέον ένα ευφάνταστο παιχνίδι τεχνικής - έχουμε ανατρεπτική αξιολόγηση του ίδιου του θέματος. Τη θέση της Ωραίας Ελένης, μιας γυναίκας τόσο πολύτιμης κι αναντικατάστατης ώστε για χάρη της έγινε ένας φοβερός πόλεμος δέκα ετων, παίρνουν οι πιο αναλώσιμεςγυναικείες μορφες: οι πόρνες. Δέκα λεπτά και τελειώσαμε.

Ήθελε πράγματι να πει όλα αυτά ο Πικάσο; μπορεί να αναρωτηθεί κανείς. Σε τελευταία ανάλυση, δεν παίζει ρόλο. Οι αναφορές είναι εκεί, αρκετά πιστευτές για να μην νιώθουμε πως αυθαιρετούμε υπερβολικά (στο κάτω-κάτω δεν υπήρξε τυχαία κορυφαίος καλλιτέχνης του 20ου αιώνα). Αλλά και να μην τις εννοούσε ακριβώς έτσι, τέτοιες δυνατότητες επεκτάσεων ταιριάζουν στα μεγάλα έργα τέχνης. Είτε υπάρχουν συνειδητά εκ μέρους του καλλιτέχνη, είτε όχι.

Μπορεί ο κυβισμός σαν τεχνοτροπία ζωγραφικής να μην αρέσει σε κάποιους – αλλά σαν στάση ζωής, με τις διαφορετικές οπτικές που επιβάλει, μας λέει με νέο τρόπο παλιά πράγματα: ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια.

"Καλύτερα μαντάμ σε κάποιο σχετικό κόσμο παρά Ωραία Ελένη σε κάποιον απόλυτο" μπορεί να μας λέει τελικά ο διάσημος πίνακας. Και να το εννοεί από πολλές απόψεις.

_______________

Για τους μύθους του Ζεύξη εδώ. Οι φωτογραφίες: Zeuxis Choosing Models from among the Beauties of Kroton for his Picture of Helen & Zeuxis Painting a Boy with Grapes.

από τό http://yannish.blogspot.com/2006/12/blog-post.html

Βραβεία για τη Φρυκτωρία

Βραβεία για τη Φρυκτωρία

Τρία βραβεία για τη ΦΡΥΚΤΩΡΙΑ του Β.Τσικάρα, στο 

2ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους "Θ.Μαραγκός",  που έλαβε χώρα στη Θεσσαλονίκη, το τριήμερο 18 - 20/5 του 2012. 

Πιο συγκεκριμένα πήρε: 

1. Βραβείο κοινού 

2. Βραβείο μουσικής (Έφη Ράτσου) 

3. Βραβείο ενδυματολογίας (Λίζα Ψωμιάδου)